ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 มาตรา 202 บัญญัติว่า “เงินที่บุคคลล้มละลายได้รับหรือได้มาภายหลังวันที่ศาลมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาด ให้ตกเป็นทรัพย์สินของลูกหนี้ในคดีล้มละลาย”
ดังนั้น เมื่อบุคคลล้มละลายชนะคดีลูกหนี้ชำระหนี้ เงินที่ลูกหนี้ชำระหนี้ให้บุคคลล้มละลายนั้น ย่อมตกเป็นทรัพย์สินของลูกหนี้ในคดีล้มละลายตามมาตรา 202 ประกอบกับมาตรา 145 วรรคสอง บัญญัติว่า “เจ้าหนี้ตามคำพิพากษาล้มละลายมีสิทธิได้รับชำระหนี้จากทรัพย์สินของลูกหนี้ในคดีล้มละลายก่อนเจ้าหนี้อื่น ๆ”
ดังนั้น บุคคลล้มละลายจึงมีหน้าที่นำเงินที่ชนะคดีลูกหนี้ชำระหนี้เข้ากองทุนหนี้ เพื่อแบ่งปันให้กับเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาล้มละลายก่อนเจ้าหนี้อื่น ๆ หากบุคคลล้มละลายไม่นำเงินเข้ากองทุนหนี้ เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์มีอำนาจบังคับคดีเพื่อนำเงินเข้ากองทุนหนี้ได้
อย่างไรก็ตาม บุคคลล้มละลายอาจขอศาลยกเว้นการชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ตามคำพิพากษาล้มละลายได้ ในกรณีที่บุคคลล้มละลายมีเหตุอันสมควร เช่น เงินที่ชนะคดีลูกหนี้ชำระหนี้นั้นไม่เพียงพอที่จะชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ทั้งหมด หรือเงินนั้นจำเป็นสำหรับค่าใช้จ่ายในการดำรงชีพของบุคคลล้มละลายและครอบครัว เป็นต้น หากศาลอนุญาตให้ยกเว้นการชำระหนี้แล้ว บุคคลล้มละลายจึงไม่จำเป็นต้องนำเงินเข้ากองทุนหนี้
นอกจากนี้ บุคคลล้มละลายอาจขอศาลปลดจากล้มละลายก่อนครบกำหนด 6 ปี หากบุคคลล้มละลายได้ชำระหนี้แก่เจ้าหนี้ตามคำพิพากษาล้มละลายครบถ้วนแล้ว หากศาลมีคำสั่งปลดจากล้มละลายแล้ว บุคคลล้มละลายก็ไม่ต้องนำเงินที่ชนะคดีลูกหนี้ชำระหนี้เข้ากองทุนหนี้อีกต่อไป
